Blog - Książki

Wojtka Kłosowskiego znam ze wspólnych akcji z łódziej świetlicy Krytyki Politycznej. Razem robiliśmy imprezy planszówkowe dla małych miejscowości pod Łodzią, razem też braliśmy udział w konsultacjach strategii rozwoju Łodzi. Wojtek napisał ostatnio książkę. Mi się "Nauczyciel Sztuki" podobał, ale ja mam słabość do płaszcza i szpady.W ramach ciekawostki wrzucam film z Wojtkiem i Krzysztofem Kruczyńskim, nakręcony w łódzkiej świetlicy KP:  

Istnieje kilka różnych sposobów pisania o historii. Można skupiać się na relacjach głównych bohaterów wydarzeń, czerpiąc przy tym z literatury biograficznej. Można próbować dokonywać szerszych syntez, szukać podobnych mechanizmów w pozornie odległych epokach. Można też pisać o wielkiej historii widzianej z punktu widzenia wspomnień szeregowych uczestników wydarzeń. Niezależnie od obranego podejścia, literatura dotycząca drugiej wojny światowej zdominowana są przez autorów anglojęzycznych. Angielska szkoła pisania o historii, oprócz oczywistego zabarwienia narodowego, silnie opiera się bezpośr...

Jeśli słowo eugenika budzi w Was skojarzenia z personelem obozów zagłady, koncepcjami rasowymi i III Rzeszą, to macie częściowo rację. Teorie rasy (o ich naukowości będzie za chwilę) współtworzyły totalitaryzm i miały udział w zbrodniach niemieckich w trakcie obu wojen światowych. Niestety (z punktu widzenia europejczyka) nie da rady eugeniki zamknąć w wygodnej szufladce "Zbrodnicze pomysły nazistów". Zapraszam do lektury recenzji książki Macieja Zaremby-Bielańskiego Higieniści. Książka i mój tekst koncentrują na historii eugeniki i teorii rasowych w XX wieku. Oprócz omówienia reportażu Zarem...

Nie wymagajcie ode mnie cytowania modnych filozofów (Agamben, Żiżek), bo mam na nich alergię. Nie spodziewajcie się, że poniższa lista pomoże Wam podrywać młode lewaczki, bo zupełnie się na tym nie znam. Ys poderwałem na bycie ideowym prawicowcem (miała ze mnie straszny ubaw), więc moje doświadczenia niespecjalnie się nadają dla młodych fanów czerwonych beretów. Jeśli chodzi o skalę mojej lewicowości to blisko mi do Orwella, Keynesa i innych klasycznych, europejskich socjaldemokratów. Nie będzie więc zbyt dużo Lenina, Fidela, Che i innych popapranych psycholi. Po tych wszystkich zastrzeżeniac...

Przez dość długi okres czasu reportaż kojarzył mi się z Kapustą i Krall. Ta druga była dla mnie zbyt trudna, a Kapusta zbyt egocentryczny. Oboje to klasyka, ale o klasyce napiszę kiedy indziej, gdy dojrzeję do lektury. Dużo bliższy był mi reportaż historyczny, bardziej niż na detalu skupiony na ogólnym pejzażu. Tutaj modelowymi przykładami jest Cornelius Ryan (O jeden most za daleko, Najdłuższy dzień) i Barbara Tuchman (Wyniosła wieża i Odległe zwierciadło). Wolę sprawozdanie gazetowe niż impresję literacką, bo w dychotomii treść / forma bliżej mi do tej pierwszej. Właśnie konkretna treść zwr...

Przed chwilką na książkowym poszedł mój tekst na temat korzeni współczesnego SF. Praca nad tekstem zajęła mi równiutko miesiąc (trzy zwrotki, w tym jedna większa), bo zależało mi wyjątkowo na jakości tekstu. Z jednej strony czuję się jak debiutant, bo spora ilość pracy (w wyniku której wypączkował jeszcze jeden tekst) spowodowała nadmierne (jak na mamuta) zaangażowanie emocjonalne. Jako stary mamut tekśćiarski wiem, że nadmierne przywiązanie do tekstu kończy się wyłącznie rozczarowaniem. Z drugiej strony nie umiem nie pisać emocjonalnie, gdy piszę o mojej ulubionej klasycznej SF. Tym bardzi...

Historia, wbrew temu co proponuje kultura popularna, rzadko kiedy jest zmieniania przez pojedyncze czynniki (wynalazki, ludzi, przypadki). Jeśli przyjrzycie się bliżej dowolnemu momentowi historycznemu, szybko zauważycie, że wpłynęła na niego niezliczona ilość elementów. Wynalazki techniczne, wojskowość, prawo czy historia społeczna nie istnieją przecież w oddzieleniu od siebie (...). Ziarna zmian (Henry Hobhouse, wyd. Muza 2010) to próba spojrzenia na historię przez pryzmat sześciu roślin (chinina, cukier, herbata, bawełna, ziemniak, koka). I chociaż agrotechnika stanowi punkt wyjścia każdeg...

Gdybyście mieli okazję postawić mi guinnessa, moglibyście poznać prawdę o jednej z moich pierwszych miłości. Dopóki tego nie zrobicie, nie macie szans na opowieść o moim związku z syrenką kopenhaską. Zamiast tego dostaniecie recenzję duńskiej książki. My, topielcy nie jest co prawda roznegliżowaną rzeźbą duńskiej primabaleriny, ale też jest mokra, duńska i słona. Z okazji dzisiejszego święta zapraszam do lektury recenzji książki My, topielcy. Przy okazji wpisu pokusiłem się też o kilka słów komentarza na temat klasyki literatury marynistycznej.

Od poprzedniego przeglądu nowości książkowych minęło trochę czasu, więc najwyższa pora nadrobić zaległości. Z tego samego powodu pozwolę sobie pominąć fajerwerki dowcipu i przejść do omówienia nowych zakupów. Tradycyjnie, gdyby jakakolwiek pozycja Was zainteresowała, śmiało pytajcie.

Tegoroczne wakacje upłynęły mi pod znakiem rejsu po fiordach Norwegii. Widoczki i wrażenia spod koła podbiegunowego zostawiam na kolejny wpis, a teraz zapraszam do krótkiego przeglądu książek, które towarzyszyły mi w rejsie. Tradycyjnie już – gdyby cokolwiek Was zainteresowało, dajcie znać. Zapraszam do lektury wakacyjnego przeglądu lektur. Tym razem będzie erudycyjnie: od frontu wschodniego, przez biegun północny aż po reportaż ze współczesnej Ameryki. Na deser przystojniacy z RAFu i czeskie piwo.